رفتارهای اعتیادی؛ مرز بین عادت و تخریب کجاست؟

هر زمان صحبت از اعتیاد می شود به سرعت مصرف یک ماده به ذهن انسان متبادر می شود ولی واقعیت این است که مفهوم اصلی اعتیاد اشتغال ذهنی با اثرات حاصل از مصرف یک یا چند ماده است که در نهایت با پدیده تحمل وتاثیرات آزار دهنده قطع تماس با ماده ادامه می یابد و با تداوم رفتار مصرف با وجود تمام نتایج منفی تکمیل می‌گردد. اگر از دیدگاه نوروپاتولوژی بخواهیم به  به مسئله اعتیاد نگاه کنیم. "اعتیاد بیماری اولیه و مزمن سیستم پاداش، انگیزش، حافظه و سایر مدارهای مرتبط است." می توان از خود پرسید که چه چیزهایی می‌توانند در تلفیق با این سیستم مشکل دار مغزی باعث درد سر شوند؟ در اعتیاد داروئی این مواد اعتیادآور (ماده شیمیائی) هستند که بعد از عبور از سد مغزی(BBB) مستقیما به سیستم پاداش مغز می رسند و باعث تغییرات سیستم نوروترانسمیتری می‌شوند و در رفتار این حس‌های محیطی هستند که به صورت غیرمستقیم روی سیستم انتقال عصبی مغز تاثیراتی مشابه اثر مواد پدید می‌آورند. به بیان دیگر رفتارها هم مانند مصرف مواد می‌توانند باعث تجربه پاداش‌های کوتاه مدت شده و در نهایت رفتار پایداری را (با وجود همه دردسرهای آن) بوجود آورند. در اصل مانند مصرف مواد این کنترل فرد است که بر مدیریت یک رفتار خاصی کاهش می یابد. در واقع مغز یک معتاد رفتاری به آزاد سازی غیر معمول نورو ترانسمیترهای مغزی به دنبال انجام یک رفتار خاص (قمار،خرید و...) واکنش اعتیادی نشان می‌دهد.